പ്രിയപ്പെട്ട ശ്രീ ശ്രീനിവാസന്‍,

ഈ എഴുതുന്നത് അങ്ങ് കാണുമെന്നോ, കണ്ടാല്‍ തന്നെ അങ്ങേയ്ക്ക് എന്തെങ്കിലും പുനര്‍വിചാരം ഉണ്ടാകുമെന്നോ കരുതുന്നില്ല. എന്നാലും ഒരു ശ്രമം നടത്തുകയാണ്. എന്തെന്നാല്‍ സന്ദേശം എന്ന അങ്ങയുടെ ചലച്ചിത്രത്തിനു ശേഷം  കുഴപ്പം പിടിച്ച മറ്റൊരു സന്ദേശം കൂടി അങ്ങ് ഇപ്പോള്‍ കേരളത്തിന് നല്‍കിയിരിക്കുകയാണ്. ശരാശരി മലയാളികള്‍ക്കിടയില്‍ ഒരു എന്റര്‍ടെയ്‌നര്‍ എന്നതിലുപരിയായി അങ്ങേയ്ക്ക് ലഭിച്ചിട്ടുള്ള സ്വീകാര്യത അങ്ങയുടെ ആശയങ്ങളെ പൂര്‍ണ്ണമായും വിശ്വസിക്കാന്‍ കുറേ പേരെയെങ്കിലും പ്രേരിപ്പിക്കും.

തട്ടിപ്പ് എന്ന് അങ്ങ് വിശേഷിപ്പിച്ച അവയവദാനത്തിലൂടെ മാത്രം ജീവിതം തിരികെ കിട്ടിയ ഒരു മഹാഭാഗ്യവാനാണ് ഞാന്‍. സ്വന്തം കരളിന്റെ ഒരു ഭാഗം, അമ്പതു പൈസ പോലും പ്രതിഫലം ഇച്ഛിക്കാതെ, വാങ്ങാതെ, എനിക്കു പകുത്തു തന്നത് കണ്ണൂരുകാരനായ ആല്‍ഫ്രഡ് എന്ന കാരുണ്യവാനാണ്. നാലു മാസമാകുന്നതേയുള്ളു ആ മഹാദാനം കഴിഞ്ഞിട്ട്. ഇതിനോടകം തന്നെ എനിക്കുണ്ടായിട്ടുള്ള പുരോഗതി അത്ഭുതകരമാണ്. അടുത്ത നൂറു വര്‍ഷത്തേക്ക് ഇതിങ്ങനെ തുടരും എന്നല്ല ഞാന്‍ പറഞ്ഞു വരുന്നത്. അതിലേക്ക് പിന്നീട് മടങ്ങി വരാം.

ഇവിടെയാണ് അവയവദാനത്തെയും അവയവ കച്ചവടത്തെയും അങ്ങ് വേര്‍തിരച്ചു കാണേണ്ടത്. അവയവ കച്ചവടം ഒരു യാഥാര്‍ത്ഥ്യം തന്നെയാണ്. കരള്‍ മാറ്റി വെയ്ക്കുവാന്‍ തീരുമാനിച്ച നാളുകളില്‍ പലരും എന്റെ കുടുംബത്തെ ഇങ്ങോട്ട് ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്നു.15 ലക്ഷം വരെയായിരുന്നു ആവശ്യം. ആല്‍ഫ്രഡ് മുന്നോട്ടു വന്നില്ലായിരുന്നുവെങ്കില്‍ എന്തു വിറ്റിട്ടായാലും എന്റെ കുടുംബത്തിന് ഈ ഓഫറുകളിലൊന്ന് സ്വീകരിക്കേണ്ടി വന്നേനെ.

ആവശ്യത്തിന് അവയവങ്ങള്‍ കിട്ടാനില്ലാത്തതാണ് അവയവ
കച്ചവടത്തെ പോഷിപ്പിക്കുന്ന മുഖ്യ ഘടകമെന്ന് തിരിച്ചറിയേണ്ടത് ഏറെ അത്യാവശ്യമാണ്. അതിനാല്‍ തന്നെയാണ് അവയവ'ദാനം' പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കപ്പെടേണ്ടതും. കൂടുതല്‍ അവയവങ്ങള്‍ സൗജന്യമായി ലഭ്യമാക്കുവാന്‍ ആളുകള്‍ മുന്നോട്ടു വരികയാണെങ്കില്‍ ഈ മേഖലയിലെ കച്ചവടം താനേ കുറഞ്ഞു വന്നോളും. ഇതിനായി നടത്തിപ്പോരുന്ന ശ്രമങ്ങള്‍ക്കാണ് അങ്ങ് തടസ്സം പറയുന്നത് എന്ന് തിരിച്ചറിയണം.

സ്വകാര്യ ആശുപത്രികള്‍ക്ക് അവയവമാറ്റ ശസ്ത്രക്രിയകളിലൂടെ വലിയ ലാഭമാണ് ലഭിക്കുന്നത് എന്ന് അങ്ങു പറഞ്ഞു. സംഗതി ശരിയാണ്, സാധാരണക്കാര്‍ക്ക് താങ്ങാന്‍ പറ്റാത്ത വിധം ഉയര്‍ന്നതാണ് ഇത്തരം ശസ്ത്രക്രിയകളുടെ നിരക്ക്. ഭേദപ്പെട്ട സാമ്പത്തിക ചുറ്റുപാടുകള്‍ ഉണ്ടെങ്കിലും പത്തിരുപത് ലക്ഷം രൂപ പെട്ടന്ന് ഉണ്ടാക്കാന്‍ എന്റെ കുടുംബത്തിന് വീടു വില്‍ക്കേണ്ടി വന്നിരുന്നു. ഈ അവസ്ഥയ്ക്ക് പരിഹാരം കണ്ടെത്തേണ്ടത് സര്‍ക്കാര്‍ തലത്തിലാണ്. മെഡിക്കല്‍ കോളേജിലൊക്കെ ഇതിനുള്ള സൗകര്യങ്ങള്‍ ഉണ്ടെന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. വിദഗ്ദ്ധരായ ഡോക്ടര്‍മാരുടെ സേവനവും അനുകൂലമായ മറ്റ് നിരവധി ഘടകങ്ങളും ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കാന്‍ സാധിച്ചാല്‍ കുറഞ്ഞ നിരക്കില്‍ ഇത്തരം സര്‍ജറികള്‍ ചെയ്യാവുന്നതേയുള്ളു. എന്നാല്‍ അത് സംഭവിക്കാത്തിടത്തോളം കാലം വേണ്ടപ്പെട്ടവരുടെ ജീവന്‍ രക്ഷിക്കാന്‍ നമുക്കൊക്കെ സ്വകാര്യ ആശുപത്രികളെ ആശ്രയിച്ചേ മതിയാകൂ.

ഇനി വിഷയത്തിന്റെ അടുത്ത തലത്തിലേക്ക് വരാം. അങ്ങയുടെ വാദങ്ങള്‍ ഈ തലത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ് എന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായിട്ടുണ്ട്. അതായത് എത്ര അടുപ്പമുള്ളവര്‍ നല്‍കുന്ന അവയവമായാലും അത് റിജക്റ്റ് ചെയ്യപ്പെടുമെന്നും അത്തരം റിജക്ഷനെ തടയാന്‍ കഴിക്കുന്ന മരുന്നുകള്‍ ശരീരത്തിന്റെ രോഗപ്രതിരോധ സംവിധാനത്തെ താറുമാറാക്കും എന്നും അങ്ങ് പറഞ്ഞു. സര്‍, ഇതൊരു പുതിയ അറിവൊന്നുമല്ല. പരിചിതമല്ലാത്ത പുതിയ ഏതൊരു വസ്തുവിനെയും ശരീരത്തിന്റെ രോഗപ്രതിരോധ സംവിധാനം ആക്രമിച്ച് നശിപ്പിക്കും. അത് പുതിയ അവയവത്തെയായാലും. അതിനാലാണ് ഇമ്മ്യൂണോ സപ്രസന്റ്‌സ് കഴിച്ച് രോഗപ്രതിരോധ ശേഷിയെ കുറയ്‌ക്കേണ്ടി വരുന്നത്. ആദ്യ നാളുകളില്‍ ഉയര്‍ന്ന അളവിലാണ് ഇത് കഴിക്കേണ്ടി വരുന്നത്. അതിനാല്‍ തന്നെ ഇന്‍ഫക്ഷനുകള്‍ വരാന്‍ സാധ്യത കൂടുന്നു. അതീവ ശ്രദ്ധ വേണ്ടി വരുന്നു. ഉയര്‍ന്ന അളവില്‍ ഈ മരുന്നുകള്‍ ദീര്‍ഘകാലം കഴിക്കുന്നത് ക്യാന്‍സര്‍ അടക്കമുള്ള പല രോഗങ്ങള്‍ക്കും കാരണമായേക്കാം. ഒക്കെ ശരിയാണ്. അതറിഞ്ഞു കൊണ്ടു തന്നെയാണ് ഞാനടക്കമുള്ള ഗുണഭോക്താക്കള്‍ അതു കഴിക്കുന്നത്. കാരണം ഈ മരുന്നുകള്‍ കഴിച്ചില്ലായിരുന്നുവെങ്കില്‍, അവയവം മാറ്റി വെച്ചില്ലായിരുന്നുവെങ്കില്‍, ഞങ്ങള്‍ നിശ്ചയമായും മരിച്ചു പോയേനെ. ശരീരം പുതിയ സാഹചര്യവുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്ന മുറയ്ക്ക് ഇതിന്റെ ഡോസ് ഡോക്ടര്‍മാര്‍ കുറച്ചു കൊണ്ടു വരാറുണ്ട്. പലര്‍ക്കും ഏതാനും വര്‍ഷങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ ഈ ഗുളികകള്‍ നിര്‍ത്തുവാന്‍ തന്നെയും സാധിക്കാറുമുണ്ട്.

ഇനി, ഇത്തരം മരുന്നുകള്‍ കഴിച്ച് മുപ്പത് വര്‍ഷത്തിലേറെയായി ആരോഗ്യത്തോടെ ജിവിച്ചിരിക്കുന്ന അനവധി പേര്‍ ലോകത്തിന്റെ പല ഭാഗത്തും ഉണ്ടെന്ന് അറിയുക. ഈ ശസ്ത്രക്രിയയ്ക്ക് വിധേയരായതിനു ശേഷം ലോകസഞ്ചാരം നടത്തിയവര്‍ മുതല്‍ ഒളിംപിക്‌സില്‍ പങ്കെടുത്ത ആളുകള്‍ വരെയുണ്ടെന്ന് അറിയുക. മരണത്തിന്റെ കയങ്ങളില്‍ നിന്നും കയറി വന്ന് സാധാരണ മനുഷ്യരെ പോലെ ജീവിക്കുന്ന പതിനായിരക്കണക്കിന് മനുഷ്യര്‍ ഉണ്ടെന്ന് അറിയുക.

വിഷം കലരാത്ത ഭക്ഷണത്തിലൂടെയും നല്ല ജീവിതചര്യകളിലൂടെയും അവയവം മാറ്റി വെയ്‌ക്കേണ്ടി വരുന്ന സാഹചര്യം തന്നെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുക എന്ന അങ്ങയുടെ ഉദ്ദേശ്യശുദ്ധിയെ ഞാന്‍ മാനിക്കുന്നു. വിഷം കലരാത്ത ഭക്ഷണം നല്‍കാന്‍ അങ്ങ് നടത്തുന്ന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ശ്ലാഘനീയം തന്നെയാണ്. തൃപ്പൂണിത്തുറക്കാരനായ ഞാന്‍ കണ്ടനാടുള്ള അങ്ങയുടെ കടയില്‍ വന്ന് അരിയും പച്ചക്കറിയും വാങ്ങിയിട്ടുള്ളയാളാണ്. എന്നാല്‍ ശരീരത്തിലെ ഒരു അവയവം കേടാകുന്നത് മോശം ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നു എന്ന ഒറ്റ കാരണം കൊണ്ടല്ല. കരളിന്റെ കാര്യം മാത്രം പറയുകയാണെങ്കില്‍ അമിത മദ്യപാനവും ഹെപ്പറ്റൈറ്റിസ് സിയും മുതല്‍ പാരമ്പര്യ ഘടകങ്ങള്‍ വരെ കാരണമാകുന്നു. എന്നിരുന്നാലും നല്ല ഭക്ഷണം ലഭ്യമാക്കുന്നത് വഴി നല്ലൊരളവില്‍ ജീവിത ശൈലീ രോഗങ്ങളെ അടക്കം മാറ്റി നിര്‍ത്തുവാന്‍ സാധിച്ചേക്കാം. അതൊരു സാധ്യത മാത്രമാണ്. അതിനെ മാത്രം മുന്‍നിര്‍ത്തി, മരുന്നുകളുടെ ഉപയോഗത്തെ എടുത്തു പറഞ്ഞ് വിമര്‍ശിച്ച്, അവയവദാനത്തെ എതിര്‍ക്കുന്നത് അങ്ങയെ പോലൊരാള്‍ക്ക് ഭൂഷണമായ കാര്യമല്ല സര്‍. പുത്തനൊരു ചികിത്സാരീതിയുടെ സാധ്യതകളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാനാണ് അങ്ങ് ശ്രമിക്കുന്നതെങ്കില്‍ അതിന്റെ ശാസ്ത്രീയത പൂര്‍ണ്ണമായും ഫലപ്രാപ്തിയോടെ തെളിയിക്കപ്പെടുന്നതു വരെ, നിലവിലുള്ള ഏക ചികിത്സാ മാര്‍ഗ്ഗത്തെ എതിര്‍ക്കുന്നത് ഒട്ടും ശരിയായ കാര്യമല്ല.

ഇത്രയും പറഞ്ഞത് ഞാന്‍ ആചന്ദ്രതാരം ജീവിച്ചിരിക്കും എന്ന തെറ്റിദ്ധാരണ മൂലമൊന്നുമല്ല. സര്‍ജറിക്ക് ശേഷമുള്ള അതിജീവനം പല കാര്യങ്ങളെ ആശ്രയിച്ച് ഇരിക്കുന്നു. മുന്നോട്ടു നീട്ടി കിട്ടിയ നാളുകള്‍ എത്രയെന്ന് അറിയില്ല. ദിവസങ്ങളാകാം, ആഴ്ച്ചകളാകാം, മാസങ്ങളോ വര്‍ഷങ്ങളോ ആകാം. ദീര്‍ഘായുസ്സ് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നില്ല. എത്രത്തോളം കിട്ടുന്നോ അത്രയും സന്തോഷം. കാരണം കിട്ടിയിരിക്കുന്നത് ബോണസ്സാണ്. ഒരു കാര്യം ഉറപ്പാണ്. ഈ ശസ്ത്രക്രിയ നടന്നില്ലായിരുന്നുവെങ്കില്‍ ഇതെഴുതാന്‍ ഇന്ന് ഞാന്‍ ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ടാവുമായിരുന്നില്ല.

മരണത്തിന്റെ പിടിയില്‍ നിന്ന് കുതറി മാറി ഓടി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്ന
എനിക്ക് എന്റെ ആയുസ്സിനെ പറ്റി ഇപ്പോള്‍ ആശങ്കകളില്ല. എന്നാല്‍ അതു പോലെയല്ല സര്‍, അവയവത്തിനായി കാത്ത്, വേദന തിന്ന് ജീവിക്കുന്ന പതിനായിരങ്ങളുടെ അവസ്ഥ. അങ്ങയുടെ വാക്കുകള്‍ അവരില്‍ ഒരാളുടെയെങ്കിലും ഉള്ളില്‍ ഭീതി പടര്‍ത്തിയിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍, ആല്‍ഫ്രഡിനെ പോലെ അവയവദാനത്തിന് സന്നദ്ധരായി മുന്നോട്ടു വരുവാന്‍ തയ്യാറായിരുന്ന സുമനസ്സുകളില്‍ ഒരാളെയെങ്കിലും അതില്‍ നിന്നും പിന്തിരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍, വിഷമത്തോടെ പറയട്ടെ സര്‍, കൊടിയ അപരാധം തന്നെയാണ് അങ്ങ് ചെയ്തിട്ടുള്ളത്.

Happily alive!

I didn't want to write about this. I hate sharing personal miseries with others. I've never done it before. But now, I think I should; because if it might inspire a person to donate an organ, it could change the life of at least one of the countless patients awaiting transplant surgeries.

This is also the tale of a noble soul who came forward confidently to donate an organ to an absolute stranger without any kind of monetary motive. Being at the receiving end of this kind gesture, I am alive today, getting back to a normal life.

On the 12th of February 2011, I was admitted to the ICU of the Medical Trust Hospital in Kochi following vomiting of a huge amount of blood and a state of memory loss that followed. The diagnosis came in as a big shock to my family. It was non-alcoholic liver cirrhosis – the very same ruthless ailment that took my father away from us. There were no symptoms of liver problem until then and finally when they began to show up, it was a little late.

The fact that I was having such a terrible disease shook me initially. I thought I was going to die soon. I was young at around 26 and I knew how bad this could get. I had seen it happening to my dad. The image of my dad struggling to sit up or even breathe, caused by the heaviness of the ascitic fluid that got accumulated in his abdomen sent a chill down my spine. My spirits went down. The big dreams I had built collapsed. I began hating life.

The doctors stated that I needed a liver transplant surgery, sooner or later. That remained the lone hope. There were two options: a close member of the family could donate a portion of his/her liver or else, I had to be in the list of patients waiting for a cadaver organ. In my case, I had no one who could have qualified for the first option. At 55, my mother was deemed unfit and my brother wasn’t preferred, as hereditary reasons were taken into consideration. So I had to wait for a cadaver liver; or in cruel terms, I had to wait for someone to die.

On discharge, I was advised to follow a healthy lifestyle with a strict diet and exercises which was essential to keep me fit until the surgery happened. I followed it. Salt restriction was imposed and this made me eat less. I went for morning walks and jogs and exercised promptly. I banned junk food from my routine and included more veggies and proteins in my diet. In a few months’, I saw the obese, 234 pounder getting trimmed into a 170 pounder with lesser accumulated fat. Slowly and steadily, the lost love for life re-emerged.

Another 5 years went past. In the meantime, I had registered with leading transplant centres like Amritha Institute of Medical Sciences (AIMS) in Kochi and Apollo Hospitals in Chennai. I went to Chennai and waited there in my cousin Dinesh Varma's place for a few months. Afterwards, I came back to Kochi and followed up with AIMS regularly, keeping my health well checked up. I had the luxury to wait for some time. It was advised to hang on with my own Liver for as long as it could. But nothing was going to run long enough with a dying vital organ constantly whimpering from inside. By the March of 2016 my body began giving up. Hospitalizations became frequent and the alarm went howling loud. Dr. Sudheendran, the surgeon with a Midas touch, said that finally it was time. 

My name shooted up in the list of patients awaiting transplant, monitored by the Government. But a further wait for a cadaver liver could have just gone over the edge. So my uncle Lakshman Varma, the man who stood with us throughout all our tough times, began a search for potential donors. There was only a tiny ray of hope as no one in our known circle volunteered. In a world where many people think thrice before even donating blood, it was hard to expect someone from outside coming forward to donate an organ and that too for a stranger.

But miracles do happen.

On one of the March mornings, as I was oscillating unsteadily between life and death on the hospital bed, a bearded man walked into the room along with my uncle. He was introduced to me as Alfred. He had come all the way from Kannur to undergo a few tests to see if his organ matched. I tried to smile. I thought I was looking at Jesus himself. He came near me, took my hands in his and said “Relax. Everything will be alright. I am praying. Hope the results will be favourable”.

This young man named Alfred used to be the car driver for one of my uncle’s friends. A highly religious man with staunch faith in Christ, he wanted to do something noble in the Pope Francis’ Year of Mercy. A social worker who donated blood 56 times before, he used to grow long hair just to subsequently donate it for the making of wigs for cancer patients.

He underwent all necessary tests. Blood tests looked good, but there was a trace of moderate fatty liver. The doctor said that it is common for people to have fatty liver these days. Anyhow, he had to get away with it if he was to donate. He went back, started a diet, exercised on a regular basis – all for me. Within 6 weeks, his fatty liver turned normal. It seemed that he was happier than all of us. He was excited that he was going to do it and even pushed us to speed things up.

One of the noblest human beings anyone would ever meet, indeed!

A date was finally fixed. 14 June 2016, a Tuesday. By about this time, I was completely down, finding it hard even to walk. The ascitic fluid formation that affected my dad badly was now harsh on me too. I couldn’t breathe freely. There was great difficulty in getting up from bed. My sleep was highly disturbed and I had to rely on pills which proved ineffective. Incidents of severe cramping all over my body began to occur frequently. Fluid restriction was imposed and in the peak of summer, I had to live with hardly any water to drink.

On the 11^th of June, I was admitted to the hospital. Alfred joined on 13^th evening. Everything was set. We, along with at least two dozen others got assembled in a big room from where everyone were, kind of sorted and taken to their respective theatres. I was the last one and I had watched everyone else, including my dear Alfred being taken inside. Finally when I was taken in, I was expecting a dimly lit room – a haunted house ambience. Much to my surprise, the operation theatre was more like a carnival venue. It was a brightly lit room bustling with lots of nurses, doctors and I guess, also students studying in the medical college.

One of my uncles, Kunjunni Ammmavan who is a doctor himself and a very close friend of Dr. Sudheendran had earned special permission to be inside the OT while the procedure was on. The last thing that I remember is his masked face, telling “I am here. Be cool”. Ah yes, then the chief anaesthetist’s voice uttering “Sajith, I am giving you an injection now after which you will fall asleep”.

At the end of the day, it was going to be a very major surgery. I was 99% confident that I would be awake again. Chewing down the thoughts of the remaining 1%, I said “I am all set ma’am”.

I was told later that it was a ten plus hour long surgery.

When I regained consciousness the next day, I was inside the IICU, recuperating slowly. The new liver inside me was adapting pretty quickly to the new surroundings. I was waiting for that one familiar face to come near me and tell that I was OK. The next morning, I saw that divine face of Dr. Sudheendran outside my glassed room. He came in with a real good smile and said “Hey man, the liver you got is rocking good. You are doing great”.

I was shifted from the ICU a week later, much earlier than what was expected. Then another week after that, I was discharged with 3 months of isolation suggested.

Today, on this Thiru Onam day, exactly three months after my re-birth day, I can’t believe how changed I am. No more salt restriction and I can eat whatever I want to. I can walk around freely. I can sleep peacefully. A few more weeks and then, I can be back to work in full mode.

I am indebted for life to the one person who showed an example of the highest order – Alfred. If he hadn’t come forward lending his helping hand, probably, I wouldn’t have been alive today. He is doing great and is just back from his Velankanni pilgrimage.

Alfred (Standing left) and me 

There's a potential Alfred in every single one of you. Anyone can donate an organ to bring a dying patient back to life. I am not telling that it is as easy as donating a rupee. It is tough, indeed. You will go through a major surgery for no necessity at all. There will be pain. You will feel weak. You will have to be in an OT and an ICU. You will get confined to the walls of your home for a few weeks. But if it would end the suffering of a fellow human being, won't it be the noblest act you would ever do in your life? Then at the end of it all, you will become one of those real role models whom even the gods would admire.

In spite of being a copywriter by profession, I've always been reluctant about writing something for me. I've never jotted down anything for my own pleasure and to pacify my soul's appetite for self-realisation. It can't be like that anymore. Hence this attempt at blogging.

Now comes the question - what to write? I've written blogs before, but all that was profession-related. Tourism, technology, business - the topics varied from client to client. They were easy to write as the internet provides ready-references across millions of web pages. But this, I understand is tough. I don't have a topic and no one is paying me.

Alright. I've made my mind. I will write about what I see, what I hear and what I live through. I am not at all an intellectual, but a common individual who seeks pleasure and fun in the littlest of things around me.